Vox Machinae Review: Authentically Rusty Mech Battling

Wij hebben het er vaak over dat het uitbrengen van games niet langer de eindstreep is voor veel titels. Dat geldt zeker voor enkele van de grootste VR-apps, zoals Pistol Whip en Population: One. Maar zelfs dan denk ik niet dat ik een indrukwekkender sprong heb gezien dan de sprong die Space Bullet’s Vox Machinae zojuist heeft gemaakt.

Werp uw gedachten terug naar 2018 en u zult zich herinneren dat dit al een indrukwekkende multiplayer mech battler was. U springt in verschillende klassen oorlogsmachines en bestuurt ze over buitenaardse planeten, met een werkelijk meeslepende cockpit-ervaring, inclusief piepkleine dashboarddetails, verf die van de bedieningspanelen afbladdert, en een smorgasbord van knoppen, schakelaars, en hefbomen om aan te sleutelen. Toegegeven, de release van deze week is een overgang van early access op PC naar een volledige lancering naast een Oculus Quest 2 port, maar de studio heeft zijn lasmasker al een jaar of drie op, door een volledige single-player campagne op de zijkant van een al plezierige online stoeipartij te schroeven.

Hoewel het aan de roestige kant is – zowel opzettelijk als anderszins – blijft het complete pakket authentiek. Of tenminste zo authentiek als uw verwachtingen van mech combat in de verre toekomst kunnen zijn.

Wat de multiplayer betreft, is Vox Machinae altijd een bedrieglijk diep spel geweest, met een geweldige besturing die tijd vergt om onder de knie te krijgen. Uw twee belangrijkste manieren van bewegen zijn een versnellingspookachtige hendel om uw mech vooruit en achteruit te laten lopen, of een sprong met straalaandrijving waarmee u snel grote afstanden kunt overbruggen of de vijand van bovenaf kunt aanvallen.

Hoewel deze opties niet ten volle profiteren van de onberispelijk gedetailleerde cockpits die Space Bullet zo nauwgezet heeft gemaakt – er zitten maar drie hendels tussen – bent u er in een mum van tijd mee op de been, terwijl u de nuances ervan blijft absorberen. Gewoon lopen is responsief dankzij een sticksysteem dat u de exacte snelheidsinstelling laat zien waarop u bent vastgezet, maar ronddraaien met een hendel aan de rechterkant is doelbewust onhandig. Als u echter enige hoop wilt hebben om aanvallen te ontwijken, zult u de kunst van het springen onder de knie moeten krijgen.

Hoewel het een geweldig middel is om snel te ontwijken, kunt u ook maar een seconde te lang op de straalbeweging hameren, en u zult van uw beoogde landingszone wegslingeren. Het evenwicht vinden tussen het logge gewicht van een duizend ton zware doodsmachine en de reflexen en controle die nodig zijn om frustratie te vermijden is een moeilijke taak en zeker niet voor ongeduldigen, maar Vox Machinae weet vaak de sensatie te vangen van het stampen door oorlogszones en het loslaten van een lading raketten, terwijl u toch de baas blijft.

Voorspelbaar is dat niet altijd het geval. De interactieve cockpit is, in grote lijnen, zeer goed in kaart gebracht, maar er zijn momenten – vooral in het heetst van de strijd – dat u de verkeerde knop pakt of aan de verkeerde hendel rukt, wat grotendeels te wijten is aan het feit dat u geen tactiele feedback krijgt over waar uw hand op dat moment zweeft.

De gevechten zijn een even doordachte aangelegenheid, gelijkelijk een zintuiglijke aanval en moeilijk te vatten. Wapens zijn gevoelig voor oververhitting, waardoor u op vitale momenten niet meer kunt bewegen, terwijl u in de klassen het juiste evenwicht moet vinden tussen vuurkracht en uithoudingsvermogen. Dit is niet de munitieverslindende, heavy metal misselijkheid van iets als Hawken of Titanfall, maar in plaats daarvan iets veel bedachtzamers en attievers, wat zich uitstrekt tot een dismembermentsysteem waarmee u specifieke machineonderdelen zoals wapens en benen kunt raken voordat u een tegenstander in zijn geheel uitschakelt.

Vox Machinae is dus geen spel van onmiddellijke voldoening. In het begin kunnen ontmoetingen voelen als twee overenthousiaste kangoeroes die elkaar met waterballonnen proberen te bekogelen terwijl ze voor de eerste keer leren springen. Maar naarmate u de fijne kneepjes van het spel leert, groeit er een zekere vertrouwdheid die u in uw voertuig verankert en u er één mee doet voelen.

Bovendien zijn het de extra’s die van Vox Machinae een bijzonder rustiek genot maken. Het spel heeft een prachtige enscenering, van de aanblik van enorme kranen die u tegemoet komen wanneer u naar uw bunker terugkeert, of de schaduw van uw voertuig dat u in de schaduw stelt wanneer u tussen de missies door de lift op en af rijdt. Vrachtwagens begeven zich als mieren om u heen, en vrijwel elk model in het spel heeft wel een of ander klein detail dat bewonderd kan worden als u er maar lang genoeg naar kijkt.

Vox Machinae is ongelooflijk goed in het weergeven van de schaal van zijn sterspelers in verhouding tot uw eigen grootte, ongeveer zoals de reusachtige mechs uit de Evangelion-serie met kop en schouders uitsteken boven de stadsgezichten die zij beschermen. Het compenseert enigszins de anders begrijpelijk kale landschappen, vooral op Quest, waar papperige texturen een zee van onscherpte bieden tot u dichtbij bent.

Dit geldt ook voor de single-player campagne van het spel, waaraan enorm veel aandacht is besteed, vaak op manieren die u misschien niet zou verwachten.

Het verhaal, bijvoorbeeld, is een grote nadruk in de campagne van Vox Machinae. Niet alleen hebt u volledig ingesproken teamgenoten om een band mee op te bouwen, maar tussen de missies door gaat u terug naar uw schip om met bemanningsleden te praten en kleinere nevendoelen te voltooien, naast de interactie met uw AI, Blue. Aan de ene kant is het geweldig om te zien dat een indie-ontwikkelaar zo’n directe manier van vertellen in VR aanpakt, en de plot niet degradeert tot cinematics in virtuele vensters of laadschermtekstdumps.

Maar het oog van het spel voor fragmentarische visuals filtert door in het verhaal, vaak op minder gunstige manieren. De animaties van de personages, bijvoorbeeld, zijn stijf, met NPC’s die meer bewegen als gedraaide tubes tandpasta. Zij zijn geneigd hun handen in hun torso te plaatsen wanneer zij spreken, of zo ver rond te draaien dat cosmetische details in andere modellen klemmen. Maar de ontwerpen en het stemwerk van elk van de bemanningsleden zijn kenmerkend en gevarieerd, en zij hebben hun eigen persoonlijkheden die hun buggy bewegingen goedmaken. Althans, dat zouden ze doen, ware het niet van de tanden. Mijn god, die tanden; kaarsrechte rijen kleine knaagtanden. Ik krijg er nachtmerries van.

Het verhaal zelf zigzagt in extreme mate tussen interessante ideeën en onnodige opvulling. Een zijplot met Blue die worstelt om haar plaats in deze nieuwe bemanning te vinden is bijvoorbeeld een merkwaardige kleine afleiding, ondersteund door humoristische dialoog die droogjes door autotoespraak wordt gebracht (“I’ve entered my rebellious stage”). Maar er zijn momenten dat de vaak 15+ minuten durende scheepssecties in de weg staan van datgene waarvoor u eigenlijk gekomen bent.

U moet regelmatig met elk bemanningslid spreken voordat u naar de volgende missie mag, wat betekent dat u niets anders moet zitten doen dan naar hen luisteren. Het maakt niet uit hoe uitgekiend uw personages zijn of hoe interessant uw verhaal is; in VR zitten en andere mensen langer dan een paar seconden zien praten zonder enige vorm van interactie is gewoon nooit een boeiend proces. Soms blijkt zelfs daaruit niet precies wat u nu moet doen.

Gecombineerd met het trage tempo van sommige van de eigenlijke missies van het spel, kan de campagne traag zijn. Als u al weet hoe u het spel moet spelen, zult u waarschijnlijk moeite hebben met de eerste paar levels, die u niet zozeer de kneepjes van het vak laten zien als wel ze aan u opdreunen. Erger nog, zelfs in latere levels moet u grote stukken sjokken tussen de checkpoints, wachtend tot uw brandstofmeter langzaam volloopt en u een nieuwe oppepper geeft.

Vox Machinae Review: Final Impressions

De single-player campagne van Vox Machinae is een gewaardeerde, zij het gebrekkige aanvulling op een reeds leuke mech combat titel voor meerdere spelers. Het ploeterende tempo en de opgevulde verhaalelementen vertragen uw vooruitgang tot een kruipsnelheid, maar het behoudt nog steeds de doelbewuste en weloverwogen gevechten van het spel, die met succes een doelbewuste hoeveelheid rustieke onhandigheid en logge forsheid vermengen. Zelfs als u niet houdt van het aanbod van de single-player, bewees de hectische klasse-gebaseerde multiplayer dat het jaren geleden al de toegangsprijs waard was, en hoewel er andere mech combat spellen beschikbaar zijn, zijn er maar weinig die het gevoel van schaal en kracht dat hier tentoongespreid wordt kunnen weergeven. Net als zijn eigen monolithische oorlogsmachines is Vox Machinae een schamele underdog, maar wel één die het waard is om voor te juichen.